24ste NACHT VAN DE BLUES WUUSTWEZEL
website

THURSDAY APRIL 30 - ST GODELIEVE ZAAL WUUSTWEZEL

SCARLET (B)

SCARLETT
Zoals elk jaar mag ook deze editie geopend worden door plaatselijk talent. Scarlett komt uit het naburige Essen en tijdens een korte set tonen ze dat er binnenkort met hen rekening zal moeten worden gehouden. Ruben Focketyn is zeventien, zanger, gitarist en spil van de groep. Johan Cosemans, bass en Thomas Kuyper, drums kwijten zich goed van hun taak als ritme sectie. En de achttienjarige Elies Claessen neemt de vocals waar.Vier nummertjes hebben ze opgenomen in hun set. Vier nummers waar aan gewerkt werd, zoals het minder bekende Neill Young vehikel “Act of Love”. Ze sluiten hun set af met Chris Cornell’s “Rusty Cage”. Zeventien jaar geleden, toen Ruben voor het eerst het levenslicht aanschouwde, was dit een monsterhit voor Soundgarden. Hij zingt het in de ietwat rustigere versie van Johnny Cash.

Een fijne opwarmer voor het festival en de carrière van Scarlett. Aan Ruben zal het niet liggen. Hij werd backstage gespot in het bijzijn van zowat elke artiest die na hen kwam. Alsof hij bij elk van hen wat mosterd trachtte te halen.

JO’ BUDDY & DOWN HOME KING III
Met deze Jo’ Buddy, door zijn moeder werd hij Jussi Raulamo genoemd, haalt het Wuustwezelse festival een première voor België binnen. Nooit was hij hier eerder te zien en te horen. Wijzelf, ter redactie Rootsville, maakten voor het eerst kennis met de man eind januari van dit jaar, toen Ram-Bam Records ons zijn nieuwste CD toestuurde ter bespreking, wat wij uiteraard met graagte deden. Dit album klonk zo retro als enigszins mogelijk, en live evoceert hij diezelfde rauwe lo-fi sound, die we nog kennen van de eerste Stones- en Chuck Berry-singles.

Hij vertoonde zich in een keurig maatpak, dat in schril contrast stond met zijn aftandse materiaal. Aftands is in dit geval een must, want als dusdanig ongeëvenaard door gelijk welk effectpedaaltje dat er in de commerce bestaat. Als je deze antiquiteiten van ampli’s van 10 watt op maximum crankt, krijg je die gescheurde sound van buizen die tot het uiterste zijn gedreven en derhalve ook nog een beetje vals gaan klinken.

Vanwege hun hoge vintage gehalte klinken Jo Buddy’s songs zeer bekend in de oren, ofschoon ze alle door hemzelf werden gepend. Hij presenteerde ons een selectie van dertien songs uit zijn twee CD’s. Wij mochten pareltjes onderscheiden als “Electric Ragtime Man”, “Have Yourself a Ball”, “Angeline”, “Speedin’ Up Mama” en de fantastische worksong en tevens titelsong van zijn laatste album, “Whole Lotta Things To Do”. Mister Down Home King III, ik had ergens zijn ware Finse naam opgeschreven, maar ik vind hem niet meer terug tussen mijn hiëroglyfische aantekeningen, speelt drums zoals in de prille zestiger jaren. Je moet dus heel wat van de huidige technieken van je afzetten om zo te kunnen klinken.

Als dit duo een uurtje of twee later was gepland hadden ze voorzeker meer impact gehad op het dan al wat meer overstuurde publiek. But fun it was, anyway.

THE JAMES HARMAN BAND featuring GENE TAYLOR
Deze twee oude rotten van de bluesscene kunnen ons niet meer verrassen met innovaties of drastische wendingen in hun repertorium. Maar ze zijn en blijven natuurlijk vaste waarden in het ‘contemporaine’ blueslandschap. James Harman en Gene Taylor lijken mekaar terug te hebben gevonden hier ten Belgenlande. Zo leek het althans vorig jaar, toen ze een korte tournée in mekaar boksten met Fried Bourbon als band. Het zou me niet eens verbazen mocht ons morgen de tijding bereiken dat ook Harman zich in België vestigt, net als zijn bluesbrother Gene Taylor.

Zoals reeds aangetipt kwamen James en Gene ons geen vernieuwende dingen brengen, maar dat is niet echt nodig met een dergelijk palmares. James Harman leverde songs uit zijn laatste CD “Lonesome Moon Trance” die ondertussen toch alweer zes jaar oud is. Maar ook klassiekers uit zijn oudere albums “Do Not Disturb”, “Extra Napkins” en “Black and White” werden opgerakeld.

Aangezien ze afgewisseld zongen, kwam het aandeel van Gene Taylor uit diens selftitled CD “Gene Taylor” van 2007. Maar hij kon het niet laten om zijn preferee, Don Raye’s “Down the Road Apiece” te spelen.

Het valt niet te ontkennen dat beide heren duidelijk zichtbaar beginnen te lijden onder hun gewicht. Maar dat heeft hen er niet van weerhouden om een prachtige set neer te poten, die ons geen enkel momentje verveelde.

WATERMELON SLIM BAND
Watermelon Slim heeft een spoortje van verbijstering nagelaten op z’n korte tournée door ons landje, “It has the size of a Texan county” zoals deze ex-trucker ons vertelt. “And I love the Grand-Duché de Luxembourg either, with it’s city-like size, something like Oklahoma-city. You can oversee the whole country from your attic window”.

Bill Homans houdt zich voor de simpele, maar hij heeft een stuk of vijf graduates op zak, die hij behaalde na zijn ‘tour of duty’ in Vietnam. In Amerika haal je het niet alleen met je diploma’s, je moet ook de ‘looks’ hebben. Nu zie ik er niet meteen uit als een gladde zakenman of cinema-politieker, en ook in het verleden heb ik daar niets willen aan veranderen. Dus werd ik meloenkweker (hence my nickname) en later trucker. In mijn tractor schreef ik alle songs die ik nu zing.

De lange eenzame ‘roads’ zijn een inspiratie en gelegenheid ook om ze op te schrijven en ze jezelf voor te spelen. Ze groeien door de jaren uit tot echte eposjes over het dagelijkse gangetje dat niet altijd over roosjes loopt.

Vandaag heeft hij twee constanten in zijn set veranderd. Hij speelt de fameuze “The Wheelman” vóór “Smokestack Lightnin’”. Nu we Slim al zo’n paar dagen na mekaar volgen, kunnen we zijn songs bijna meezingen. Toch is er bij elke gig genoeg afwisseling om nooit te kunnen voorspellen welk nummer het volgende zal zijn. En elke keer zitten er ook songs in die hij in de vorige shows niet heeft gezongen. Zoals vandaag onder andere “Up Close and Personal”. En de jonge gitarist Ronnie McMullen mag een song inlassen en zingen. “This Old World” zingt hij nog overtuigend ook. Een solo-artiest of frontman in spe. Behalve zijn zeer persoonlijke slide-stijl op zijn met double-face tape op een koffer geplakte dobro, kan Slim ook nog zeer ambachtelijk goed overweg met de smoelschuif. Hij bestaat het om in één nummer zowel crossed als straight, double-crossed, fourth natural minor en fifth minor te spelen met de bluesharpjes in de betreffende toonaarden.

Cliff Belcher en Chris Stovall Brown, bass en drums lijken er met elke gig steeds meer zin in te krijgen. Cliff vertelde me dat ze er een beetje tegenop kijken, om terug te keren naar huis. Zo kunnen we nog maanden doorgaan in Europa, wat graag zelfs.

Bewogen momenten met “Truck Drivin’ Mama” en “Blue Freight Liner”. Hij moet zelf lachen met zijn fratsen en na “Oklahoma Blues” pleegt hij een telefoontje met Muddy Waters….. “yeah, yes, OK…yeah…listen, I got to hang up on you now, Muddy, ‘cause I’m in the middle of a show here in euh…Woestwiezel. Call you back later. Bye…”
Watermelon Slim laat alleen al door zijn verschijning een onuitwisbare indruk na. Of zoals hij zelf zei tijdens de show : “Vous trouvez that I’m un petit peu bizarre, maybe…well that assures me that you are not going to confondre me avec Justin Timberlake.”
En of we ons hem zullen herinneren. That’s done. Wie is trouwens die Justin Timberlake ?

LIGHTNIN’ GUY AND THE MIGHTY GATORS
Het gaat Lightnin’ Guy and the Mighty Gators voor de wind. Vorig jaar rond deze tijd nog nagenoeg onbekend buiten hun eigenste dorp, nu Top of the Bill hier in Wuustwezel en binnen enkele maanden opener op zondag op BRBF Peer voor Jeff Beck, Southside Johnny & The Asbury Jukes, John Mayall & The New Band, The Derek Trucks Band, Roger McGuinn en Boo Boo Davis. Ik ben eigenlijk al nerveus in hun plaats.

Top of the bill zijn of afsluiter van een festival is geen simpele opdracht. Vooral niet als de ‘laatste show’ pas begint om één uur ’s nachts. Het liep nochtans zwakjes van stapel met het nochtans voortreffelijke “Congo Square” en het dreigde helemaal de mist in te gaan met “Sacred Ground” dat veel te lang duurde en in een drammerige bui verzeilde.

Met het derde nummer “Goin’ Down” ging het weer de goeie richting uit in plaats van neerwaarts. Met een uitgekiende en mooi samengevatte gitaarsolo van kleine Arne Demets. Ik hoorde zowaar David Gilmour constructies in zijn fraseringen. Dat is eens wat anders in blueswereld. Daarna kon het niet meer stuk. Na een ingetogen “Ain’t No Sunshine”, voortreffelijk gezongen door Guy Verlinde, gaat de band in hogere versnelling met “Linda Lou”, “Do the Hipshake” en Guy’s eigen nummers “The Gator Bop” en “Do That Boogie”. En de festivalgangers bleven hangen in plaats van huiswaarts te keren. Een hele prestatie als je dit als band kan waarmaken.

Er werd even kalmer aan gedaan met de mooie ballad “Out of the Rain” Van Tony Joe White. En dan werden de registers weer open getrokken en moesten bassist Stefan Boret en drummer Thierry Stiévenart nog eens het onderste uit de kan opdiepen voor een up-tempo zydeco-ronde met “Gone Pecan” en “Bon Ton Roulet (eigenlijk Bon Temps Roulez)” om in magie te eindigen. Het nog steeds zeer talrijke publiek dwong een bisnummer af van de exhausted Gators. Het werd “Automatic” en iedereen krijste nog energiek “She’s automatic” mee. Bravo Mighty Gators. Hop naar Peer en de rest van de wereld.